پدر وبلاگ نویسی ایران: فیسبوک، اینستاگرام و توییتر دارند دنیای وب را از بین می برند

امروز کنجکاو شدم بدانم Matt، بنیانگذار وردپرس، در آخرین مطلبش در سال ۲۰۱۵ چه نوشته. اصلا انتظارش را نداشتم: نقل قولی از حسین درخشان:

دلم برای روزهایی که مردم زمانشان را صرف آشنایی با نظرات دیگران می کردند و به خودشان زحمت می دادند بیش از یک پاراگراف یا بیش از ۱۴۰ کاراکتر را بخوانند تنگ شده. دلم برای روزهایی که میتوانستم چیزی در وبلاگ خودم و در دامنه خودم (توضیح: hoder.com) بنویسم، بدون اینکه همان مقدار زمان  برای ترویج آن مطلب در شبکه های اجتماعی مختلف صرف کنم تنگ شده، زمانی که کسی به لایک ها و بازنشرها اهمیتی نمی داد.

من آن دنیای وب قبل از زندان را به یاد می آرم، همان دنیای وبی که باید نجاتش بدیم.

قدرت هایپرلینکها حتی قبل از اینکه به زندان بیفتم در حال محدود شدن بود. بزرگترین دشمنش فلسفه ای بود که دو ارزش غالب زمان ما را با هم ترکیب می کرد: تازگی و محبوبیت. این فلسفه جریان روز (Stream) نام دارد و روش دریافت اطلاعات توسط افراد در دنیای وب را تعیین می کند. افراد کمتری مستقیما به بررسی صفحات وب می پردازند، و در عوض بیشتر افراد خوراک اطلاعاتیشان را توسط جریان پایان ناپذیر اطلاعات انتخاب شده به وسیله الگوریتمهای پیچیده دریافت می کنند.

… وقتی وارد فیس بوک می شوم، تلوزیون شخصی خودم شروع به پخش برنامه می کند، تنها کاری که باید بکنم این است که اسکرول کنم و پایین بروم. عکسهای پروفایل جدید دوستان، یک نظر خیلی کوتاه درباره یک موضوع جدید (و زودگذر)، لینک به یک موضوع داغ، تبلیغات و البته یک تکه فیلم ویدئویی که تا بهش می رسم، خودش شروع به پخش می کند

…

این آینده وب نیست. این آینده تلویزیون است. بزودی اینترنت تبدیل به مجموعه ای از اپلیکیشنهای موبایل می شود تا مجموعه ای از وب سایت ها.

۱- فیلم «من دیه گو مارادونا هستم»:

یکی از دردهای مملکت این است که حتی تحصیل­کرده ­هایمان خیلی با تاریخ میانه خوبی ندارند (اگر یادتان باشد در دوره ­های دبیرستان هم نه تاریخ و نه معلم تاریخ معمولاً جدی گرفته نمی­شدند). مسخره­ تر از این نمی ­شود که یک نفر به اصطلاح مدعی، یک نفر تحصیل­کرده، نداند از دو یا سه نسل قبلش پدرش کیست؟
… ملتی که تاریخ گذشته ­اش را نمی ­خواند و نمی ­داند، همه چیز را خودش باید تجربه کند. آیا فرصت این کار را دارد؟ آیا عمرش به این تجربه ­ها کفاف می­دهد؟ ببینید امریکایی دویست و چند ساله وقتی از تاریخش صحبت می­ کند، با چه احترام و وقاری از آن سخن می­ گوید، ببینید در مدارس عالی­شان درس تاریخ از چه وزنی برخوردار است و هکذا مدارس اروپایی.
از این دردناک­تر نمی ­شود که تجربه ­ای را به قیمت گزاف به دست می ­آوریم ولی آن را نگاه نمی ­داریم. یک نسل، دو نسل می ­گذرد همه یادمان می ­رود و آن­وقت دوباره روز از نو روزی از نو …